Ilk konustugum gunu animsadim. Diyeceksiniz ki "Insan ilk konustugu gunu hatirlar mi?". Tabii ki oyle zannettiginiz gibi degil.
1999'un Eylul ayiydi. Havalar yeni yeni serinliyordu. Dedem Agustos'un son haftalarinda zature olmustu ve ne yazik ki 29 Agustos'ta hayatini kaybetmisti. Ama ben kucuktum ve olan bitenden haberim yoktu, soylenmiyordu ayrica... Eve gelmistik, anneannemin evine. O gunlerde eve neredeyse hic gelinmiyordu, belli ki bir seyler yanlis gidiyordu zaten. "Dedem hastayken niye onu birakip eve gelelim ki?" diyordum icimden. Nitekim herseyi anlamistim o sure zarfinda. Goz yaslari, toplanan esyalar ve donuk, titreyen sesler kendini ele veriyordu. Onca kosusturmanin ve telasin, derin bir of cekip agirlikla koltuga coktugu o fisiltilari duymustum. Dert, tasa, kortizon, doktor, hastaneler, deprem, eylul yagmuru... Sessizlik hakimdi, tacet... Konusmam neme lazimdi? Dugumlenen bogazlari benim sesim ile acilmisti aniden. Ilk kez konusmustum o gun surc-i lisan etmeden... Durmadan konusuyor ve tesekkur ediyordum oradaki herkese. Ses tonum dahi farkliydi, koyu, puslu. Sanki O'nun yerine konusuyordum o gece, bakislari anlatiyordu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder