Artik dokunamiyorum, cok sicak...
Elim komurlesmeye basladi! Geri cekmem lazim...
Dip Not: Enteresan bir rastlantidir ki, bu yaziyi yazdigim gunun ertesi sabahi cok buyuk hayati bir yangin tehlikesi atlatmis olmanin sansini ve huznunu hissettim. Duygularim ile fiziksel ogerlerin carpismasi gibiydi o an, anilar yerlerde ve kutulardayken, yillarin yorgunlugunun verdigi pasli, kirli, pecmurde ve gozle gorunmeyen kucuk bir yeri yirtik olan o elektrik kablosu metale surtunerek gaz borusunu delerken, parlayan sacaklarin ve kivilcimin gazdan nasil kactigini gorduk milisaliseler icerisinde. Adeta tutusturmamak icin kaciyordu, bogulmamak icin, bogmamak icin... Yok etmemek icin...
Isik hizindan bile hizliydi!
*Onlar senindi, daha dogrusu bizim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder