Mutluluk? 

 (Daniel Kahneman: Deneyime karşı Anılar Bilmecesi)

Ben mutluyum. Evet evet, bu sartlar altinda mutlu olmam gerek. Kendi mutlulugum degil mi? Insanlarla da bunu paylasmak guzel. Belki bir zamanlar mutluyduk ki hala oyleyiz?…  Ama icimde bir mutsuzluk var. Ayni anda mutlulugu ve mutsuzlugu tadiyorum sanki. Ben mutluyken bazi insanlari mutsuz ediyorum ister istemez. Burada oldugum icin… Siz, biz boyle iken, ne gerek vardi? Bazen diyorum niye buradayim diye. Deger mi bunca fedakarliga ve vakte diye? Bilgimi, varligimi ve egomu tatmin ettigim icin mi buradayim? Muzik icin mi? Kendim icin mi? Kaderim mi? Neyi animsadigimi bilmiyorum artik.  Peki ya burada olmasaydim? Yine olmayacakti… Kendi kendine cigiran bir saksagan iste. Insanca, ilkel ve basit dusunceler bunlar.

Nobel odullu Daniel Kahneman‘in konusmasini izliyorum da, terazide bir denge olmayacak gibi. Iki mutlulugum var bu dunyada. Biri benim, biri senin. Bu hepimizin birbirine karsi olan tek bagi. Iki mutlulugumuz var herkese karsi, her seye karsi. Terazinin esit durmasi olanaksiz. Soyle bir etki-tepki isliyor sanki: Terazidek su gibi … Ben mutlu olacagim bir seyi yaptigimda seni mutsuz edebilecek bir bosluk yaratiyorum . Mutlusun ama o anda bunu bilemezsin. Mutsuzlugun dengesi arttigi an o bosluga dusuyorsun cunku. O zaman terazideki mutluluklardan biri agirliktan yere dokuldugunde oteki taraf yere cakiliyor ve ama bu sefer az once butun agirligi yere dokulen mutluluk yukari cikmis oluyor? Yukaridan akan taze suyu alip guce denge getirmeye basliyor. Buna benziyor mutlulugumuz. Ama tek bir fark var terazinin bir kismi senin oteki kismida benim degil. Bizim terazimiz o, terazilerimiz…

Bunun uzerine Billy Joel’un sarkisini dinlemek iyi geldi…